2 eilanden: Stewart & Ulva Island

Stewart Island is het derde grootste eiland van Nieuw Zeeland en ligt ten zuiden van The South Island. Je kunt dit eiland enkel bereiken via de ferry of het vliegtuig. Ik heb gekozen om met de ferry te reizen en heb daarbij iets nieuws over mezelf geleerd: de “rit” naar eiland was nogal ruw, maar i.p.v. zeeziek te worden viel ik slaap. Ik heb vaak gelezen dat je jezelf beter leert kennen wanneer je op reis gaat, hoewel ze waarschijnlijk een iets meer diepzinnige ontdekking bedoelen dan dit 😉

Fotostop op weg naar de ferry

De ferry meert aan in de stad Oban, waar het grootste deel van de 381 bewoners verblijven. De stad heeft 1 supermarkt, 1 restaurant en 1 café 😀

Pub rules

Iedereen kent daar iedereen, er worden geen deuren gesloten en het is niet ongewoon om als toerist spontaan uitgenodigd te worden op een barbecue. En toen ons hostel er zelf eentje organiseerde kwamen ook verschillende Kiwi’s meegenieten 🙂 De sfeer is er met andere woorden zeer relaxt 🙂 Geen wonder dus dat Stewart Island een high light van mijn Nieuw Zeeland trip geworden is!

Naast de sfeer in het hostel zijn ook de gasten een belangrijke reden dat ik zo van mijn verblijf genoten heb. Zoals in mijn vorige post vermeld kwamen ook Lisa, Marie en Maria (Mia) naar het eiland (maar met een latere ferry) en we beslisten al snel om de volgende dag samen naar Ulva Island te gaan. Het is een klein eiland gelegen op slechts een half uurtje varen van Stewart Island en een belangrijk reservaat. Hier kun je planten en vogels terugvinden die elders in het land en zelfs de wereld zeldzaam of uitgestorven zijn.

Zoals jullie weten ben ik normaal gezien niet echt geïnteresseerd in vogels, maar er is iets met Nieuw Zeeland en hun enthousiasme voor de beestjes en de natuur dat gewoonweg besmettelijk is 😉

De miniferry naar Ulva Island had al een interessant ticket:

Het eiland zelf kun je gemakkelijk in enkele uren bezoeken, maar je kunt er ook een volledige dagtrip van maken. Om het meeste uit je bezoek te halen, moet je namelijk zeer kalm en stil de paden bewandelen, zo heb je de grootste kans om zo veel mogelijk vogels te spotten.

deze kleine rakker kun je lokken door op de grond te wrijven: zo komen de wormpjes boven

 

Dankzij een klein gidsboekje van het hostel, herkennen we de vogels die we zien en zelfs een plant nog ouder dan de dino’s:

Wat me het meeste zal bijblijven over het eiland is toen we een Tüï hoorden “zingen”, de vogel deed enkele autoalarmen na, het klikken van een camera en het miauwen van een kat 😀 Ik kon me bijna niet inhouden van lachen!
Op het einde van onze trip konden we nog genieten van deze scène:

De dag heb ik afgesloten met de beste fish & chips ooit! Dat had waarschijnlijk iets te maken met hoe vers de vis hier in Oban is. Het komt letterlijk recht van de boot 😀 Stewart Island is ook de plaats waar ik voor het eerst sushi geprobeerd heb, een grote mijlpaal voor mij 😉

En met deze watertandende herinneringen sluit ik vandaag af. Volgende week deel 2 🙂

Invercargill: een kruispunt in het Zuiden

Invercargill is opnieuw één van die steden die je wordt afgeraden door medereizigers, het is echter een gemakkelijke en vaak gebruikte halte voor degenen die vanuit deze zuidelijke stad de Westkust (waar ik juist vandaan kom) of de Oostkust willen omhoog reizen. Ook als je Nieuw Zeelands meest zuidelijke eiland, Stewart Island, wilt bereiken, vertrek je vaak vanuit Invercargill (via bus + ferry of vliegtuig). Stewart Island is echter een verhaal voor volgende week 🙂

Persoonlijk vond ik Invercargill een verademing. Het is inderdaad niet mooiste plaats in Nieuw Zeeland (toen ik er was waren er veel leegstaande winkels), maar het was wel eens leuk om in een echte stad rond te lopen. En met echt wil ik zeggen dat het gehele stadscentrum nu eens niet gebouwd was rond toeristen en je eindelijk eens meer Kiwi’s ziet rondrijden dan huurwagens.

Het hostel waar ik verbleef, was klein en aangenaam en vooral zeer gezellig.

Hier heb ik ook Marie, Mia en Lisa ontmoet, mijn kamergenotes voor mijn korte verblijf in Invercargill. Zij overnachtten hier ook in afwachting van de ferry naar Stewart Island. Gezien ze zelfs in hetzelfde hostel als ik verbleven op het eiland, leerden we elkaar snel beter kennen 🙂

Te Anau & Milford Sound

Te Anau is op zich niet zo speciaal, maar de stad ligt wel op een centrale locatie van waaruit je enkele toffe hikes kunt doen. Je kunt hier drie meerdaagse wandelingen oftewel Great Walks starten: de Milford, Routeburn en Kepler track. Verder is dit de stad die het dichts bij Milford en Doubtful Sound ligt, twee prachtige natuurgebieden. Milford Sound is het gemakkelijkst te bereiken en daardoor ook de meest toeristische, maar gelukkig zijn de Nieuw Zeelanders zeer natuurbewust waardoor het een mooi stukje natuur blijft, praktisch onaangetast door mensen.

Hoewel ik enkel in Te Anau was om het bovenvermelde Milford Sound te bezoeken hoorde ik veel positiefs over de bergachtige Kepler Track en als het in de periode dat ik er was niet zo nat en koud was zou ik deze wandeling zeker gemaakt hebben. Ik heb uiteindelijk toch het begin van de track gewandeld, hoewel ik halverwege heb moeten terugkeren wegens een enorme regenbui. Een lekkere douche aangeboden door de natuur 😀

Hier enkele foto’s van het begin van de track:

Net voor de regenbui

In Te Anau kun je ook een kleine zoo terugvinden, dat bezoekers informeert over de inspanning die ze hier doen om enkele bedreigde vogelsoorten terug een kans te geven.

Best wel interessant eigenlijk en het is een leuke pauze tussen de stad en het begin van de Kepler Track als je beslist alles te voet te doen.

Maar nu wat meer over de tour die ik gedaan heb in Milford Sound.

Op weg naar het natuurgebied zijn we eerst nog bij een World Heritage locatie gestopt genaamd de Mirror Lakes:

Ik geloof dat de naam voor zichzelf spreekt 🙂 In tegenstelling tot Lake Matheson (zie Fox Glacier & Lake Matheson ) heb ik deze keer wel kunnen genieten van het spiegeleffect 😀

We zijn onderweg nog gestopt voor enkele fotomomenten:

  En daarna mochten we eindelijk de boot op om onze cruise te beginnen. Milford Sound is een fjord van 16 km lang en omringd door steile rotsen van tot wel 1200 m hoog. Dat zorgt ervoor dat je je zeer klein voelt 😉 Milford Sound is waarschijnlijk ook de enige plaats die je wilt bezoeken wanneer het giet want door de steile wanden kun je dan enkele indrukwekkende watervallen zien. Jammer genoeg was het enkele bewolkt dus moest ik mij tevreden stellen met “slechts” enkele watervallen.

Hoewel de tour er iets leuk mee deed:

Ja, inderdaad, de boot is recht onder een waterval gevaren en de bemanning heeft een plateau met glazen gevuld. Heerlijk was dat! Dat is het leuke aan Nieuw Zeeland, hier kun je gewoon het water uit een rivier of waterval drinken zonder probleem.

Naast enkele mooie watervallen heb je hier ook veel verschillende diersoorten waar je van kunt genieten:

Uiteindelijk ben ik blij dat ik Milford Sound gezien heb, hoewel ik eerlijk gezegd toch lichtjes teleurgesteld was. Ik had iets veel grandiozer voorgesteld, vooral door alle verhalen die ik gehoord had. Waarschijnlijk had ik te hoge verwachtingen en we weten wat er dan gebeurd. Maar ik denk dat het vooral door het weer kwam, want ik kon zeker het potentieel zien terwijl we aan het rondvaren waren. Ik geloof dat voor Milford Sound het beste is om te gaan als het ofwel zonnig is of hard aan het regenen, maar als het enkel bewolkt is komt het fjord niet volledig tot zijn recht.

 

Dat is het weer voor vandaag, tot volgende week 🙂

Queenstown en Lord of The Rings

Queenstown is, zoals vorige week vermeld, dé backpackers- en adrenalinestad van Nieuw Zeeland. Je kunt hier bungeejumpen, paragliden, canyon swingen, skydiven en nog veel meer.

Natuurlijk kun je dit elders in Nieuw Zeeland ook doen, maar dit is de enige plaats waar je ze allemaal op 1 locatie terugvindt. Dit is dan ook de stad waar veel backpackers het meeste van hun geld uitgeven. Gelukkig voor mijn budget heb ik hoogtevrees, dus heb ik mijn uitgaven hier ietwat kunnen beperken vergeleken met mijn medereizigers 😉

De sfeer in Queenstown is top en op zonnige dagen gaat iedereen het park

of een terras opzoeken om te relaxen

Een terras met uitzicht 😉

of schuiven ze aan voor één van de beroemde Fernburgers, een must voor iedere bezoeker van Queenstown (die geen vegetariër is).

In plaats van mijn geld uit te geven aan één van die ‘gek zijn doet geen zeer’-sporten, ben ik op een Lord of The Rings- filmlocatie tour geweest. Gezien de films één van de redenen zijn dat ik Nieuw Zeeland wou bezoeken kon ik deze kans niet overslaan.

En het was het geld meer dan waard! Zoals ik ook al opmerkte toen ik Hobbiton bezocht, doet het altijd een beetje vreemd om op de locatie van een film te staan, maar hier zie ik dan ook nog eens de exacte natuurbeelden die me overtuigden om Nieuw Zeeland op mijn “lijstje” te plaatsen.

We zijn ook naar “Paradise” gegaan, niet exact een dorp maar meer een gemeenschap van boerderijen, waar regisseur Peter Jackson een van de boeren heeft proberen te overtuigen om zijn land te mogen gebruiken voor zijn films.

Yep, ik ben naar het Paradijs geweest 😉

Gezien de Hobbits op dat moment nog een grote onbekende waren, sloeg deze boer het aanbod af. Sir Jackson ging gewoon de volgende landeigenaar een bezoekje gaan brengen en deze ging wel akkoord. Een goeie beslissing want nu bezit hij één van de meest gewilde filmlocaties in Nieuw Zeeland en misschien zelfs de wereld. Niet alleen LOTR en The Hobbit werden hier gedeeltelijk gefilmd, ook scènes uit The Wolverine en Narnia werden hier ingeblikt. Ik geloof dat de eerste boer zich nu een beetje voelt zoals de uitgeverijen die de Harry Potter boeken weigerden 😀

Mooi stukje landbouwgrond niet?

Dat is het weer voor vandaag, tot volgende week 🙂

 

Wanaka

Zoals dat gaat in Nieuw Zeeland werd ook deze stad vernoemd naar het nabijgelegen meer: Lake Wanaka.

Het is een stad die met regelmaat wordt genegeerd ten voordele van het verderop gelegen Queenstown, de backpackers – en adrenalinestad van Nieuw Zeeland. Ik ben echter zeer blij dat ik deze stad heb ingepland, want het uitzicht is adembenemend! De stad wordt langs 1 kant begrensd door het meer en wordt omringd door bergen. Alleen al het uitzicht vanuit mijn hostel maakte deze stop de moeite waard:

Vlak bij Wanaka ligt het Nationale Park Mount Aspiring, dat zeer mooi schijnt te zijn, maar helaas rijden er geen bussen of tourmaatschappijen naartoe. Hoewel ik zeer veel moois kan zien door met de bus door Nieuw Zeeland te reizen, is er toch zoveel meer te zien dat je enkel met je eigen auto kunt bereiken. Jammer genoeg is het ook ontzettend duur om op je eentje met de auto te reizen (gehuurd of gekocht).

Gelukkig is er ook op wandelafstand nog genoeg moois te zien 🙂 Op een half uurtje wandelen van mijn jeugdherberg ligt Mount Iron.

Mount Iron

Er werd me beloofd dat ik bovenaan een prachtig uitzicht zou zien van Wanaka en de omgeving. Halverwege de “klim” kom ik Ülrike tegen, die net zoals zo vele andere Duitse jongeren hier is via het “working-holiday”-visum waardoor ze hier een jaar kan verblijven. We gaan samen verder naar de top, waar de belofte inderdaad waar gemaakt wordt!

Daarna gaan we langs de andere kant terug naar beneden zodat we langs het meer kunnen terugwandelen. Wat natuurlijk ook voor wat mooie foto’s heeft gezorgd 😀

Nog een kleine anekdote om deze post af te sluiten:

Op de dag dat ik zou vertrekken werd ik wakker gemaakt door wel een zeer aparte wekker: namelijk het brandalarm. Geen paniek (dat had ik ook niet 😉 ) want het was een vals alarm. Ik weet echter wel nog exact wat ik dacht toen uit dromenland gerukt werd. Het ging ongeveer zo:

• Wat een irritante wekker en dat blijft maar doorgaan … gaan ze dat hier snel afleggen?
• Wacht effe, dat klinkt toch wel bekend …
• Euh, is dat het brandalarm?

Hierop werd ik uiteindelijk volledig wakker 😀 Als je dus ooit in een situatie terecht komt waarbij je merkt dat je stap 1 en 2 denkt, wordt dan maar snel wakker, want het is niet altijd vals alarm 😉

Tot volgende week!

Fox glacier & Lake Matheson

Fox Glacier was een onverwachte toevoeging aan mijn reisplannen, maar ik wou zeker niet de kans missen om op een gletsjer te gaan wandelen (het is niet alsof we ze in België op overschot hebben 😉 ).

De stad zelf was slechts enkele straten groot, maar je gaat niet naar Nieuw Zeeland voor de steden en de natuur rondom Fox was zeker de moeite waard.

Samen met Hugo (uit Nederland) en Damien (uit België), die ook in mijn hostel verbleven, ben ik naar het uitzichtpunt gewandeld waar je de gletsjer kunt zien. Helaas was het redelijk mistig die dag, dus moest ik afwachten tot de volgende dag voor mijn eerste blik op een echte “glacier”.

Mijn tweede dag in Fox was zeer druk: in de voormiddag ben ik op een “glacier walk” tour gegaan, waarvoor iedereen goed ingeduffeld werd en klimschoenen kreeg voor hun schoenen. Kwestie van een goede grip te hebben op al dat ijs. Voor we tot bij de gletsjer konden geraken, moesten we eerst nog een kleine wandeling maken. Het was best wel spannend toen een deel van de weg onderaan een heuvel lag, die gekend is voor steenslag.

De gids hield alles goed in de gaten en wij moesten paraat zijn om op zijn teken zo snel mogelijk te rennen tot we buiten de gevaarszone waren. Het was het (minieme) risico echter zeker waard, het uitzicht was gewoon prachtig:

Ben ik de enige die hier een Fellowship of the Ring sfeer in ziet?

Eenmaal aan de voet van de gletsjer moesten we onze klimschoenen onderaan onze schoenen vastmaken en werden er stokken uitgedeeld voor extra standvastigheid. We kregen een korte les in gletsjerwandelen, wat er op neerkomt dat je goed met je voeten moet stampen terwijl je wandelt. Het duurt eventjes voor je dat gewoon bent en het duurt nog wat langer om het terug af te leren wanneer je opnieuw vaste grond onder de voeten hebt 😉

Gletsjerwandelen doe je best onder professionele begeleiding!

De gletsjerwandeling zelf was zeer leuk en met de zon was het eigenlijk warmer dan ik verwacht had. Onze gids hakte met een pikhouweel treden uit, die wij dan moesten beklimmen en natuurlijk waren er ook veel foto opportuniteiten 😉

Tijdens deze wandeling ben ik aan de praat geraakt met Amy en Leah uit Adelaide, wat toevallig mijn eerste stop in Australië is. En Leah was zo vriendelijk om mij uit te nodigen bij haar te blijven slapen wanneer ik naar haar thuisstad vlieg 🙂

In de namiddag ben ik dan naar een Werelderfgoed gefietst: Lake Matheson. Het meer is beroemd wegens zijn spiegeleffect, maar helaas was er veel te veel wind. Het wel blijft een mooie plaats om te bezoeken, want de wandeling erom heen toont enkele mooie uitzichten 🙂

Dankzij de ultrakleine keuken (slechts 3 kookvuren, 2 pannen en 3 potten) ben ik dan ‘s avonds aan de praat geraakt met een koppel dat net een meerdaagse hike had gedaan in de bossen rondom Fox. Opmerkelijk was dat ze al die tijd vooral leefden van de vissen (vooral alen) die ze vingen in de rivier!
Mijn dag en mijn verblijf in Fox heb ik dan afgesloten door samen met hun naar Romeo en Juliet te kijken. De film werd volledig in het Shakespeareaans gesproken, maar de jonge Leonardo Dicaprio speelde de hoofdrol, dus het was niet moeilijk om aandachtig te blijven 😉

Tot de volgende 🙂

Franz Josef

Franz Josef is één van de twee plaatsen in Nieuw Zeeland waar het mogelijk is om op een gletsjer te wandelen. Dit is dan ook de reden waarom ik hier een stop gepland heb. In Nelson kreeg ik echter te horen dat het sinds lange tijd niet meer mogelijk is om te voet op de gletsjer te geraken en dat deze enkel nog te bereiken is per helikopter. Dit klinkt natuurlijk zeer leuk maar vooral ook zeer duur. Een beetje te duur voor mijn budget, vooral als je bedenkt dat de andere locatie waar je een “glacier walk” kunt doen op nog geen paar uur afstand ligt (Fox Glacier). Een wijziging in mijn reistraject, want ik was niet van plan naar Fox te gaan, … maar dat is het voordeel van een lange termijn reis, je kunt flexibel zijn in je planning 😉

Het is enkel te danken aan mijn verslaving aan warmwaterbronnen dat ik toch nog in Franz Josef gestopt ben 😀

De lokale hot pool heeft zeker niet teleurgesteld, maar het is de wandeling terug naar de jeugdherberg die de meeste indruk op mij nagelaten heeft. Het doet toch wel vreemd om in flipflops te wandelen terwijl je overal waar je kijkt bergen met sneeuw ziet. Hoewel ik moet toegeven dat ik blij was toen ik terug binnen was, want ik kreeg toch wel wat koud aan mijn voeten 😉

Natuurlijk zijn gletsjers en warmwaterbronnen niet de enige dingen die je kunt doen in Franz Josef. Zoals overal in Nieuw Zeeland zijn er ook enkele leuke wandelpaden in de buurt. Ik heb er voor gekozen om naar de Callery Gorge te wandelen:

bizarre bomen hier in NZ

Callery Gorge

Waar ik deze stad echter vooral door zal blijven herinneren is dat ik hier zeer serieus heb overwogen om iemand te vermoorden. Man, die kerel kon snurken! Zelfs met oordoppen en mijn muziek op maximum klonk het nog alsof hij in mijn oren zat te ronken. En dat van bijna 15 meter afstand! Gelukkig voor hem had ik ook nog wifi en kon ik op mijn tablet wat humoristische interviews bekijken. Lachen doet mirakels voor een slecht humeur 😀

En met deze kleine anekdote sluit ik af 🙂

 

Greymouth: underrated?

In tegenstelling tot Nelson, is Greymouth één van de natste steden van Nieuw Zeeland, waardoor vele toeristen deze industriële stad liever overslaan.

Voor mij was dit juist een aantrekkingspunt, want ik had dringend een pauze nodig na de laatste paar drukke dagen en als er niet zoveel te zien is, voel je je ook niet schuldig als je een dagje binnenblijft 😉

Daarbij heeft de “populariteit” van de stad ervoor gezorgd dat ik mijn eerste nacht helemaal alleen heb kunnen doorbrengen in een vierpersoonskamer. Mijn eigen privé-kamer 😀

Ondanks Greymouth’s reputatie zou ik deze stad toch aanraden, want als het niet regent is het in de stad en de omgeving aangenaam wandelen:

Verder ligt Greymouth slechts op een busrit afstand van de Pancake Rocks, zo genoemd door de gelaagde vorm van de kalksteenrotsen. Waarom de rotsen zich zo hebben ontwikkeld wordt nog steeds als een van de mysteriën van de natuur gezien.

Ook kun je hier naar enkele spuitgaten gaan kijken, want de wind is hier zo sterk dat de golven bij vloed zich tussen de rotsen duwen om dan met veel kracht in één van de openingen omhoog te spuwen:

Dat is het dan weer voor vandaag, tot volgende week 🙂

PS: deze video is een test, laat me weten of jullie problemen hebben om het te bekijken!

Nelson & The Abel Tasman 2

Mijn tweede dagtrip naar de Abel Tasman was met het bedrijf de Watertaxi, die het transport naar en in het nationale park regelde. Wat deze tweede dag vooral memorabel gemaakt heeft voor mij zijn de verhalen die ik gehoord heb en ik heb zelfs nog een voorstel gekregen om met iemand samen te reizen!

Dit keer heb ik echter beleefd geweigerd, want John uit Duitsland vertelde me kort voor zijn voorstel dat hij voor deze trip in zijn auto slaapt, koude douches neemt  waar men normaal gezien jetski’s afspoelen en vooral eet in de McDonalds zodat hij de gratis wifi kan gebruiken … Hij moet duidelijk nog wat aan zijn verkooppraatje werken 😀 Gelukkig had hij in de namiddag een kajaktrip gepland want ik voelde dat hij toch wel een beetje op zijn tenen was getrapt.

Het tweede gedeelte van de wandeling was voor mij de lastigste: er waren drie grote heuvels tussen mijzelf en mijn eindbestemming en nu was ik maar wat blij dat ik op mijn eentje was, zoveel pauzes dat ik genomen heb 😀 Het grote voordeel van een slechte conditie is dat je dan lekker van het uitzicht kunt genieten en nog wat foto’s kunt nemen 😉

Na veel zweten ben ik dan eindelijk op het strand geraakt waar ik opgepikt wordt door een watertaxi.

overzicht van mijn wandeling

Voor we terug uit het park varen stoppen we eerst nog eens aan de Split Rock

The Split Rock (echte originele naamgevers die Kiwi’s)

en hebben we wat gelachen met toeristen die denken dat ze hier kleine pinguïns kunnen zien. Er zijn hier wel vogels die eruit zien zoals pinguïns, vooral als ze in het water zwemmen, maar de grote weggever is dat je nooit een echte pinguïn in de bomen zal terugvinden 😀

De vogel “pinguïns”

Maar het grappigste verhaal dat ik vandaag gehoord heb is dat de rangers hier de conservatie plannen voor het park zeer serieus nemen. Zo serieus zelfs dat ze in helikopters over het park vliegen om met geweren vergif in de bomen te schieten die niet uit Nieuw Zeeland komen. Gekke kerels die Kiwi’s 😀

Om te eindigen nog wat foto’s van Nelson, de stad waar je het midden van Nieuw Zeeland kunt vinden:

 

Nelson & The Abel Tasman (deel 1)

Nelson is een van de zonnigste steden in Nieuw Zeeland en gelukkig maar want op nog geen uur rijden vind je het nationale park The Abel Tasman terug. Dit is een zeer populair park voor dagtrippers die komen zonnen op één van de mooie stranden

Voorbeeld van een mooi strand

of komen wandelen in dit mooie park.

Eén van de vele wandelpaden

Het is echter ook één van de populairste Great Walks. Een Great Walk is een meerdaagse wandeling waarbij je overnacht in een tent op de kampeerplaats of in een hut slaapt. In de Abel Tasman neemt de wandeling 5 dagen in beslag en dit slechts in 1 richting.

Ik had dit graag gedaan, maar eenmaal in Nelson besefte ik dat mij dan een logistieke uitdaging te wachten stond: 5 dagen wandelen = 5 * 3 maaltijden, een draagbaar kookfornuis, een gaskan voor het fornuis, mijn kledij en toiletgerief en minimum 3 liter water. Als je dan bedenkt dat ik nog geen 2 weken geleden stijve benen had van de wandeling op Rangitoto Island zag ik het eerlijk gezegd niet zitten om 5 dagen met 15 tot 20 kilo op mijn rug rond te lopen. En gezien ik het ook niet zag zitten om 2000 EUR neer te tellen om deze wandeling als deel van een tour te doen (waarbij mijn bagage vervoerd zou worden), heb ik maar voor de tussenweg gekozen.

Via mijn hostel in Nelson heb ik twee dagtrips geboekt: eentje met de Sea Kayaking Company en één met Aquataxi.

Mijn dagtrip met de SKC begon uiteraard met een halve dag kajakken op de zee. Dit was mijn eerste keer in een kajak, maar gelukkig waren we met een oneven nummer en werd ik ingedeeld bij onze gids. Ik had ook het geluk dat het een windstille dag was waardoor we geen hevige golven hadden. Hierdoor konden we droog blijven, een goed tempo maken en zelfs met elkaar racen 😀

Op deze kajaktrip zijn we langsgegaan bij Adèle island (niets te maken met de wereldberoemde zangeres, maar alles met de vrouw van de ontdekker van het eiland en hoe ze er naakt uitzag. Blijkbaar deed de vorm van het eiland hem daaraan denken … Niemand uit onze groep kon daar een naakte dame inzien, dus ik denk dat het gewoon tijd was voor de naamgever om naar huis te gaan en zijn vrouw te gaan bezoeken 😉 ).

Maar Adèle Island is vooral gekend als een reservaat voor vogels. En dat hoor je ook, zelfs op de zee en op afstand van het eiland hoor je het vogelgefluit. Dit is wat de Kiwi’s in heel Nieuw Zeeland willen horen, maar dat zal nog eventjes duren denk ik (ik heb dit kort aangestipt in “Een ochtend in de bomen”). Het eiland is ook gekend als de secondaire kolonie van zeehonden in het park en dit is eigenlijk het leukste aan deze kajaktrip: dat je zo dicht bij de dieren kunt komen (geen motor die ze afschrikt of de luide stemmen van een bende toeristen).

Na deze korte visite zijn we naar een nabijgelegen strand gevaren om er onze theepauze te houden (Nieuw Zeeland heeft heerlijk gebak btw) en daarna zijn we naar Watering Cove gekajakt, onze finish.

Natuurlijk was mijn dag in de Abel Tasman daarmee nog niet voorbij. We moesten ook nog terugwandelen naar de ingang van het park waar we terug zouden opgehaald worden voor onze transfer naar Nelson. Van Watering Cove tot de ingang was het ongeveer 12 km wandelen, wat volgens de map ongeveer 3,5 uur zou duren. Ik had eerst gedacht om in deze baai te lunchen, maar onze gids vertelde ons dat er een leuk strand was op nog geen half uurtje wandelen. Het nam mij en nog 2 andere meisjes bijna 1,5 uur … Ik had op dat moment moeten realiseren dat toen hij zei dat onze oppikplaats slechts 400 meter van de ingang/uitgang was, hij dit ook royaal aan het onderschatten was: het was minstens een kilometer. Hoe dan ook veel mooie panorama’s gezien en leuk gebabbeld met de Zweedse meisjes van de tour. Jammer genoeg hebben we halverwege de wandeling afscheid moeten nemen want zij logeerden in een andere stad waardoor ze een uur eerder bij de uitgang moesten zijn en gezien ik geen zin had om een cursus snelwandelen mee te volgen, heb ik ze laten gaan. Gelukkig maar anders had ik nooit de tijd gehad om deze mooie foto’s te trekken:

’s Avonds ben ik dan samen met een kamergenote gaan eten in de pub die het gebouw met ons hostel deelt. We hadden na onze lange dag (zij heeft een andere Abel Tasman dagtrip gedaan) allebei geen zin om nog ons eigen potje te koken. Als extraatje bij ons diner hadden we ook nog eens mooie livemuziek  🙂

Dit was een leuke afsluiter van mijn dag en mijn eerste ervaring met een nationaal park in Nieuw Zeeland.

En gezien de lengte van deze post, zal ik de tweede dag pas volgende week publiceren. Tot dan 😀